Yüzme Stilleri

Kulaç stilleri (Yüzme Stilleri) , Yüzmede kullanılan en eski kulaç atma biçimleri yan kulaç ve kurbağalamadır. Yan kulaç önceleri iki kol da su içindeyken atılırdı. 19. yüzyıl sonlarına doğru, kollardan biri suyun içindeyken öbürünü su üstünde tutmaya dayanan yan kulaç biçimi geliştirildi. Yüzme yarışmalarında yan kulacın yerini serbest kulaç almışsa da yan kulaç can kurtarma ve eğlence amaçlı yüzmede hala kullanılmaktadır. Bu stilde vücut yana yatarken o yandaki kolla kulaç atılır ve bu durum dönüşümlü olarak sürdürülür. Yan kulaçta kullanılan bacak hareketine makaslama denir. Makaslama sırasında alttaki bacak geriye, üstteki bacak ileriye olmak üzere bacaklar yavaşça açılır, her iki diz hafifçe kırılır ve bacaklar hızla çırpılarak düzleştirilir. Bacakların açıldıktan sonraki bu kapanışı ileriye doğru bir itiş kazandırır.

Kurbağalamanın en eski kulaç stili olduğu sanılır ve yüzme yarışıarının yanı sıra can kurtarmada ve eğlence amaçlı yüzmede de sık sık kullanılır. Adını kolların ve bacakların kurbağa yüzüşüne benzer biçimde bakışımlı olarak yanlara açılmasından ve kapanmasından alan bu stil özellikle dalgalı sularda etkilidir. Bu stilde yüzülürken eller hep su içinde kalır ve yüzükoyun durulur. Önceleri kol ve bacakları çırptıktan sonra bir anlık süzülmeye yer verilirdi. Daha sonraları bu süzülme kaldırıldı. Eski kurbağalama stilinde nefes kol çırpmanın başlangıcında alınıyordu; daha sonraları nefes çırpmanın sonunda, kollar içeri çekilirken alınmaya başladı.

Kelebek Stili, yalnızca yüzme yarışlarında kullanılan kelebek stilinin kurbağalamadan farkı kolların hareketidir. Kelebekte kollar ileri atılırken sudan çıkarılır. Bu stil ilk kez 1933’te Henry Myers’la gündeme geldi. Myers, kullandığı bu stilin o günkü tanırnıyla kurbağalama stili tanımına uygun olduğunu savunuyordu. Konu bir süre çözümsüz kaldıktan sonra kelebek stili 1953’te yarışmalarda yer almaya başladı. Kelebek stilinde bacakları kurbağalama çırpış zamanla yerini bacakların yukarı ve aşağı hareketine dayanan balık kuyruğu (yunus balığı kuyruğu) çırpışına bıraktı. Daha sonraları yüzücüler her bir kulaçta iki bacak hareketi uygulamaya başladılar. Kelebek stilde nefes hız yarışıarında her iki ya da üç kulaçta başın kaldırılmasıyla alınır.

Sırtüstü stili 20. yüzyıl başlarında geliştirildi. Yüzücü sırtüstü durumda, vücut olabildiğince düz ve yüzüş yönüne diktir. Kollar dönüşümlü olarak başın üzerinden geriye atılır ve omuz hizasında suya daldırılır. Suya önce küçük parmak’ girer ve avuç içi dışarıya bakar. Kollar kalça kemiğine kadar geri çekilir. Vücut hafifçe ileri atılan kol yönünde yana yatar. Bu stilde ayak vuruşu önceleri kurbağalama çırpışıydı; daha sonra serbest stilde olduğu gibi aşağı ve yukarı vuruşlara dönüştü. Sırtüstü stili daha çok bir yarışma stilidir. Ama eğlence amaçlı yüzmede de dinlenme amacıyla bazen sırtüstü yüzülür; bu durumda kol hareketi en aza indirilir ve ileri hareketi sağlayacak kadar ayak vuruşu uygulanır.

Serbest stil herhangi bir mesafeyi almada hemen herkesçe yeğlenen en hızlı yüzme stilidir. 19. yüzyıl sonlarında Büyük Okyanus bölgelerinde yaygın olan bu stili ilk kez 1893’te Avustralyalı yüzücü Henry Wickham uygulamaya başladı. Avustralyalı Syd ve Charles Cavill kardeşler stilin 1902’de Avrupa’da, 1903’te de ABD’de yaygınlaşmasını sağladılar. Serbest kulaç kolların hareketi bakımından yan kulaca benzer; ama her kulaçta bacaklar iki kez aşağı ve yukarı vuruş yapar. Stili ilk kullanan ABD’ li yüzücüler her kulaçta üç ayak vuruşu uyguladılar; daha sonra ayak vuruşu sayısı altıya kadar çıktı ve vuruş biçimi de değişiklikler gösterdi. Serbest stilde vücut suyun üstünde yüzükoyun durumdadır ve ayaklar hafifçe suya gömülüdür. Kolların hareketi dönüşümlüdür. Vücudun ileriye itilmesini sürekli kılmak için, kollardan birinin çekiş hareketi biterken, öbürünün çekiş hareketi başlar. 1896’dan bu yana yarışıarda en çok kullanılan stil serbest stil olmuştur.