Stark etkisi, ışının salan atom, iyon ya da moleküller kuvvetli bir elektrik alanı etkisinde bırakıldığında, ışınım tayfındaki çizgilerin yarılarak bileşenlerine ayrılması. Zeeman etkisinin (tayf çizgilerinin manyetik alan etkisiyle yarılması) elektrik alanı için benzeri olan bu etkiyi 1913’te Alman fizikçi Johannes Stark buldu. Daha önceki araştır malarda alışılmış ışık kaynakları kullanılmış ve ışık salan gaz ya da buhar elektriği iyi ilettiğinden, bu ışık kaynaklarında güçlü elektrik alanları oluşturulamamıştı. Stark, bir pozitif ışınlı tüpte, delikli katodun hemen arkasında hidrojen tayfını inceledi. Katodun çok yakınında ona paralelolarak yerleştirilmiş ve yüksek pozitif potansiyelde tutulan bir elektrot aracılığıyla birkaç mili metrelik bir bölgede güçlü bir elektrik alanı oluşturmayı başaran Stark, 100.000 volt cm’lik alan şiddetlerirıde, Balmer dizisi olarak adlandırılan hidrojen tayf çizgilerinin yarılarak bakışırnlı (simetrik) bir biçimde sıralanan bileşerılere ayrıldığını gösterdi.
Bu bileşenlerden bir bölümünün, elektrik vektörleri elektrik alanının kuvvet çizgilerine paralel olacak biçimde kutuplanmış olduğunu. Öteki bileşenlerin ise, alan doğrultusunda gözlenme durumu dışında, elektrik alanına dikey olarak kutuplarımiş olduğunu belirledi. Bu enine Stark etkisi ile enine Zeeman etkisi arasında bazı benzerlikler vardır: ama Stark etkisi daha karmaşık niteliklidir, bu nedenle Zeeman etkisi, karmaşık tayfların çözümlenmesi ya da atom
yapısının incelenmesinde Stark etkisine oranla daha elverişlidir. Stark etkisinin başarılı bir biçimde açıklanabilmesi (1916) kuvantum mekaniğinin en büyük başarılarından birini oluşturur.
