Bergama Heykelcilik Okulu, Helenistik Dönemde (İÖ 323-30) Bergama’da (Pergamon) gelişen ve özellikle ifadede acıma 3 bergamask
duygusuna (pathos) ağırlık veren heykelcilik okulu.
Kral I. Attalos’un Galatlara karşı kazandığı zaferle Bergama’da başlayan yoğun yapım etkinlikleri, II. Eumenes ve II. Attalos dönemlerinde sürmüş ve kent görkemli bir kültür merkezi haline gelmişti (bak. Pergamon). En olgun örneklerine bu dönemde (İÖ 240-140) rastlanan Bergama Okulu heykelcileri, klasik biçimleri şiddet dolu hareket ve ifadelerle birleştirrniş, ayrıca gelişmiş bir kompozisyon bütünlüğü anlayışı ortaya .koymuşlardır. Klasik Dönem Yunan heykelciliğinin çekingen durgunluğuna karşı Bergama Okulu, dramatik öğeleri vurgular. Yunan heykelciliğine göre kabartmalarda figürler daha kabaca biçimlendirilirken, kütleler, yüksek kabartma yöntemi kullanılarak yaratılan ışık-gölge karşıtlığıyla belirginleştirilir. Bergama Okulu sanatçıları, Klasik Döneme oranla kabartmanın mimarlıkla bütünleşmesine daha bilinçle eğilmişlerdir.
Bergama Okulu’nun özelliklerini en iyi yansıtan yapıtlar Bergama Zeus Sunağı (Pergamon Müzesi, Doğu Berlin) frizleri ile Galatların konu alındığı çeşitli heykel ve kabartmalardır. Bir eliyle ölmüş kansını tutarken, bir eliyle de kılıcını kendisine saplayan Galat askerini canlandıran heykel de (Terme Müzesi, Roma) bunlardan biridir. Uslup açısından Bergama Okulu yapıtı olduğu kabul edilen başka yapıtlar arasında “Ölü Patroklos’u Taşıyan Menelaos” (Loggia dei Lanzi, Floransa), “Marsyas ile Apollon” (Roma Konservatuvarı) ve bir uyuyan kadın başı (Terme Müzesi, Roma) vardır.
