Gastroenteroloji, tıbbın, sindirim sistemi hastalıklarıyla ilgilenen uzmanlık dalı. İskenderiyeli Herophilos, Oniki parmak bağırsağı, pankreas, karaciğer gibi sindirim organlarını daha 10 3. yüzyılda tanımlamıştı, ama sindirim sistemine ilişkin ilk bilimsel incelemeleri 17. yüzyılda Jan Baptist van Helmont başlattı.
Ne var ki van Helmont da sindirimin bir tür mayalanma olduğu yanılgısına düşrnüştü; bir sonraki yüzyılda Rene Antoine Ferchault de Reaumur, kuşlardaki sindirim olayını incelerken, midedeki yiyeceklerin mayalanma olayında olduğu gibi çürümediğini, yalnızca çözündüğünü göstererek (1752) van Helmont’un görüşünü çürüttü. William Beaumont’un 1833’te yayımlanan gözlemleri ise mide sıvısının yapısını, işlevini ve sindirim sürecinin tümünü aydınlatan önemli bir dönüm noktasıydı.
19. yüzyılda sindirim sistemi hastalıklarının tedavisinde atılan ilk önemli adım, zehirlenmelerde midenin yıkanması oldu. Sonradan bu yöntem bütün mide tahrişlerinin tedavisine uygulanırken, mideyi yıkamak için kullanılan uzun boru da zamanla midenin iç yüzeyini incelemeye yarayan bir tanı aracına (gastroskop) dönüştü. Yemek borusundan içeri sokulan ve ucundaki ışık kaynağıyla midenin incelenecek bölümünü aydınlatan ilk ışıklı gastroskop 1889’da yapıldı; sindirim kanalından kolayca geçmeyen bu sert ve bükülmez borunun yerini de 1932’de Rudolph Schindler’in geliştirdiği esnek gastroskop aldı.
1890’larda Walter Cannon, mideyi ve sindirim sisteminin öbür organlarını görüntülemek için ilk kez X ışınlarını kullandı ve sindirim kanalının mukozasını bizmut tuzlarıyla kaplayarak sindirim hareketini f1üoroskop ekranda görüntülemeyi başardı. 20. yüzyıldaki en önemli gelişmeler, Bertram W. Sippy’nin mide ülserini özel bir beslenme rejimiyle tedavi etmesi ve 1943’te Lester Dragstedt’ın mide asidi salgısını engellemek üzere vagus sinirini kesmesidir. Son 10 yıl içinde, ameliyat ve ağır perhiz gerektirmeden ülser tedavisinde olumlu sonuçlar veren pek çok ilaç geliştirilmiştir.
