Hermann Cohen (d. 4 Temmuz 1842, Coswig, Anhalt – ö. 4 Nisan 1918, Berlin), Yahudi asıllı Alman filozof ve Yeni-Kantçı Marburg felsefe okulunun kurucusu. Metafiziklen çok “saf” düşünceye ve etiğe ağırlık vermiştir.
Yahudi bir kantorun oğlu olan Cohen, Breslau Yahudi İlahiyat Okulu’nda ve Berlin Üniversitesi’nde okudu. 1865’te Halle Üniversitesi’nde doktorasını tamamladı. I873’te doçent olarak Marburg Ünivcrsitesi’ne atandı. Çalışmalarıyla dikkati çekerek üç yıl içinde profesör oldu. 1912’ye değin ders verdiği bu üniversitede Yeni-Kantçı Marburg felsefe okulunun ilkelerini geliştirdi.
Yetmiş yaşında Marburg Üniversitesinden emekli olduktan sonra Berlin’e yerleşti ve Yahudilik Bilimi Enstitüsü’nde Yahudi felsefesi üzerine dersler verdi. Bu dönemde Tanrı ile insan arasındaki ilişkilere bakışı önemli bir değişikliğe uğradı ve gerçekliğe ilişkin köklerin insan aklından çok, Tanrı’da bulunduğu kanısına vardı. Böylece dine ve Yahudi inancına yöneldi.
Cohen, Hegel’in etkisiyle oluşan idealist ve metafizik ağırlıklı görüşlere karşı çıkarak bilimselliği vurgulayan Yeni-Kantçılık sistemi içinde Kant’ın görüşlerinin aşılmadığı ve felsefenin Kant’tan esinlenerek yöntemli eleştirel bir tutum içinde yeniden sağlam temeller üzerine kurulabileceğini ileri sürmüştür. Cohen’in felsefe görüşü mantık ağırlıklıdır; ilerlemeci bir bilim anlayışına dayandığından, metafiziğe karşıdır. Buna bağlı olarak varlık, ancak düşünülebildiği kadarıyla vardır; “kendi başına şey” yoktur. Bilgi deneyimle var olabilir. Etik ise deneyimden bağımsızdır; çünkü deney ancak olanın bilgisini sağlar, olması gerekeni konu edinemez. Ahlaklılığın temeli, bilgide değil, “ödev” kavramında bulunur, ama ahlak yasasını koymak, gene bilimin görevidir.
Cohen’in kitaplarının en önemlileri, YeniKantçılığın temel yapıtlarından sayılan Kants Theorie der Erfahrung (1871; Kant’m Deney Kuramı) ile 1902-12 arasında yayımladığı üç bölümlük System der Philosophie (Felsefe Sistemi), Logik der reinen Erkenntnis (1902; Saf Bilginin Mantığı) Die Ethik des reinen Willens (1904; Saf İradenin Etiği) ve Ästhetik des reinen Gefuhls’dür (1912; Saf Duygunun Estetiği).
