İskandinav dilleri, Germen dillerinin Kuzey Germen öbeğini oluşturan diller. Şu öbekteki çağdaş standart diller Danca, İsveç, Norveç (Dan-Norveç ve Yeni Norveç dillerini içerir), İzlanda ve Faroe dilleridir. Bu diller, genellikle Doğu iskandinav (Dança ve İsveç dili) ve Batı iskandinav (Norveç, İzlanda ve Faroe dilleri) öbekleri olarak ikiye ayrılır. Viking döneminin (y. 11. yy) sonlarına doğru, Ortak iskandinav dilinden türeyen lehçelerin gelişmesiyle ortaya çıkmışlardır. Bu dillerde günümüze ulaşan en eski yazılı metinler, rünik alfabeyle yazılmış, İS y. 200-800 arasından kalma yazıtlardır.
İzlanda ve Faroe dilleri, çağdaş İskandinav dilleri arasında eski özelliklerini en çok koruyanlardır. Eski İzlanda dilinin birçok sözcük ve dilbilgisi yapısını koruyan bu diller, öteki İskandinav dillerini konuşanlarca çok az anlaşılabilir. Buna karşılık, Norveçliler, İsveçliler ve Danimarkalılar, genellikle birbirinin dilinden anlar. Birçok ortak sözcük ve benzer dilbilgisi özelliği taşıyan bu dillerin, Ortak İskandinav dilinin konuşulduğu dönemden (600-1050) bugüne değin geçirdikleri değişimler de büyük benzerlik gösterir. Bütün iskandinav dillerinde görülen bir özellik, belgili tanımlıkların (harf-itarif) adın başına değil, sonuna gelmesidir.
