İsmail Hakkı İzmirli, (Doğum 1869, İzmir Ölüm 31 Ocak.1946, Ankara), Batılılaşmaya karşı çıkarak İslamcı bir toplum anlayışını savunan din bilgini.
İzmir Rüşdiyesi’nden sonra İstanbul’da Darülmuallimin-i Aliye’yi (Yüksek Öğretmen Okulu) bitirdi (1894). Bu arada Şazeliye tarikatından icazet aldı. Çeşitli okullarda İslam felsefesi, dinler tarihi, fıkıh ve Arapça dersleri okuttu. 1915’te Darülfünun-ı Osmani Edebiyat Fakültesi’nde Islam tarihi müderrisi, 1933 Universite Reformu’ndan sonra ordinaryüs profesör oldu. 1939’da emekliye ayrıldı. Ayrıca zaman zaman Maarif Encümeni üyeliği, İlahiyat Fakültesi dekanlığı ve Şeriye ve Evkaf Vekaleti İslam İncelemeleri Kurulu başkanlığı gibi görevlerde de bulundu.
İzmirli İslam felsefesi, kelam ve fıkhın yanı sıra, Batı felsefesini de inceledi. İslam felsefesi, kelam ve fıkıhtaki bazı konuları yeniden ele aldı ve bu alanların tarihini inceleyerek önemli yapıtlar yazdı. Çeşitli dergi ve gazetelerde yayımlanan yazılarında yasalar karşısında kadın erkek eşitliğine, Batılılaşmaya ve Atatürk Dönemi ilkelerine karşı çıkarak şeriata bağlı bir toplum anlayışını savundu. Başlıca yapıtları arasında, Fenn-i Menôhic (19.13), Felsefe-i ıslamiye Tarihi (1920), Yeni Ilm-i Kelam (1923-24, 2 cilt; yb 1981), Meani-i Kur’an (1927, 2 cilt) ve Garp Mütefekkirleri ile Şark Mutefekkirleri Arasında Mukayese (1952) sayılabilir.
