Johann Augustus Eberhard, (Doğum 31 Ağustos 1739, Halberstadt, Brandenburg – Ölüm, 6 Ocak 1809, Halle), Alman düşünür ve sözlük yazarı, Kant’ın öğretisine karşı Leibniz’in görüşlerini savunmuş, derlediği Almanca sözlük bir yüzyıl boyunca kullanılmıştır.
Halle Üniversitesi’nde ilahiyat öğrenimi gördükten sonra 1763’te Halberstadt’ta Lutherci cemaatin vaizi oldu. 1774’te Charlottenburg’da rahiplik yaptı. Ama bir Alman Yahudisi olan düşünür Moses Mendelssohn ile Kant’ ın karşıtlarından Alman yazan C. F. Nicolai’ın etkisiyle zamanla katı Lutercilikten uzaklaştı. Ardından Neue Apologie des Socrates (1772-78; Socrates’in Yeni Savunması) ve Allgemeine Theorie des den- kens und Empfindens (1776; Düşünme ve Duygunun Genel Kuramı) adlı yapıtlarında dinsel öğretinin özgürce incelenmesini savundu; bilgi felsefesinde Leibniz ile Christian Wolff’urı anlayışı doğrultusunda bir us- çuluk önerdi. Eberhard’a göre, Leibniz ve Wolff’un ulaştığı düzeyden sonra Kant’ın eleştirel felsefesi gerçekte gereksizdi. Prusya kralı II. Friedrich, 1778’de Eberhard’ı Halle’de ilahiyat profesörlüğüne atadı.
Eberhard sekiz yıl sonra Berlin Akademisi üyesi oldu; 1805’te kralın özel danışmanlığına atandı. Altı ciltlik Almanca sözlüğü (1795- 1802) kısaltılarak Synonymisches Handwörterbuch der deutschen Sprache (1802; Alman Dilindeki Anlamdaş Sözcükler Sözlüğü) adıyla da ‘yayıınlandı. 19ıo’da İngilizce, Fransızca, İtalyanca ve Rusça karşılıklar da eklenerek sözlüğün 17. basımı yapıldı.
Soyut felsefi spekülasyonlara karşı olan Eberhard estetik ve etik gibi alanlarda deneysel araştırmaları yeğledi. Daha sonraki yapıtları arasında Theorie der schönen Künste und Wissenschaften (1783; Bilim ve Güzel Sanatlar Kuramı), Allgemeine Geschichte der Philosophie (1788; Genel Felsefe Tarihi) ve Handbuch der Aesthetik (1803-05; Estetik Elkitabı) sayılabilir.
