Eşritim, müzikte, 14. yüzyıl Fransız çoksesliliğinin düzen ilkesi. Belirleyici özelliği, bir parçada başlangıç bölümündeki melodik özelliklerin (color) çeşitlilik göstermesine karşın, ritmik dokunun (talea) bütün kompozisyona yayılmasıydı.
Eşritim terimini ilk kez 1900 dolaylarında, Alman müzikolog F. Ludwig kullanmıştır.
Eşritim, ortaçağ çoksesliliğinin büyük bölümüne yön veren ritmik modların (değişmeyen üç vuruşlu ritim kalıpları) doğal bir gelişimidir. İlk olarak 13. yüzyıl motetlerinde, özellikle cantus firmus ya da tenor partide, kimi zaman da öbür seslerde görüldü. Her türlü modal sınırları bir yana bırakan 14. yüzyılın eşritimli motetinin 13. yüzyıldaki ilk örneklerinde yer alan danslarla bir arada kullanılma zorunluluğuna uymaması ve belli ritmik kalıpların sistemli biçimde uygulanmasına dayanması, ona kesin bir yapısal üstünlük sağladı. Eşritirnli motetin ilk büyük ustası Guillaume de Machaut (y. 1300-77) olmakla birlikte, eşritim örneklerine 15. yüzyılda yaşayan Burgonyalı besteci Guillaume Dufay’ın (y. 1400-74) erken dönem yapıtlarında da rastlanıyordu. çözümsel bir kavram olarak eşritim, ortaçağ Avrupa’sıyla hiç ilişkisi bulunmayan müzik uygulamalarının incelenmesi açısından da yararlıdır. Bazı Kuzey Amerika Yerli topluluklarında görülen peyote kült şarkıları buna örnektir.
